Liever verantwoordelijk bij de notaris Amsterdam dan romantisch in de kerk

Ik heb me weleens afgevraagd of het nou echt zo raar was dat ik niet wilde trouwen en de rest van de mensheid wel, of althans zo het schijnt. Al vanaf dat ik een jaar of twee samen was met mijn vriend werd ik door de meest wildvreemde personen – ook de mensen dus die ik helemaal niet goed kende – bevraagd of ik al plannen om te trouwen had. Eigenlijk ging het anders: er werd al vanuit gegaan dat ik die plannen had en ik werd bevraagd wát mijn plannen voor het trouwen waren. Ik vond dit altijd nogal verwarrend omdat ik het als een privé aangelegenheid beschouw waarvan ik vind dat die andere mensen niet aangaat. Ik vond het nogal raar dat ik door allerlei mensen aan een soort Spaanse inquisitie onderworpen werd over mijn trouwplannen en aangevallen werd als ik toegaf eigenlijk niet te willen trouwen en dat mijn vriend volledig met rust gelaten werd – het is hem letterlijk nog nooit gevraagd. Het grappige is dat mijn vriend degene van ons tweeën was die eigenlijk stiekem juist wél wilde trouwen en aandrong op een compromis. Uiteindelijk ben ik blij dat we dat gedaan hebben en we een samenlevingscontract bij de notaris Amsterdam tekenden. Natuurlijk is het fijn mijn vriend zijn bevestiging op deze manier gegeven te kunnen hebben maar dat is niet hetgeen waar ik op doel, want vanuit praktisch oogpunt vind ik het voornamelijk heel prettig dat we nu zwart op wit op het papier van de notaris Amsterdam hebben staan dat we een stel zijn. Zo kun je namelijk ook samen aanspraak maken op de relatie die je met elkaar hebt en zeker als er kinderen in het spel komen bij ons ben ik liever praktisch en verantwoordelijk dan romantisch.